هنوز از راه نرسیده ام که پیامکی با این مضمون می رسد : مراسم اختتامیه داستانک به مناسبت هفته وحدت ... آنهم در دهه فجر ، تا خودم را به محل مراسم می رسانم اذان مغرب را گفته اند ، اول به نمازخانه می روم که چند تن دیگر هم از مدعوین مشغول نمازند و بعد هم به محل مراسم ، بانی مجلس انگار انجمن بانوان اهل قلم هستند ولی من و مهرداد و محمد زاده و چند تن دیگر از آقایان هم مدعوین همیشه اینگونه مراسمیم ، وارد سالن که می شوم فضای مراسم مرا بیاد 35 سال پیش می اندازد  و مراسمی که در آن اولین مقاله ام را خواندم ، نقد کتاب « در افریقا همه چیز سیاه است » نوشته ساسان ناطق ، هفته وحدت ، دهه فجر و ... سال 58 ، مدرسه راهنمایی شهید نواب صفوی قلعه آقاحسن ، هفته وحدت و مقاله ای که در رابطه با مسلمانان افریقا نوشته بودم با برداشت از کتابهای محمود حکیمی و در مراسمی که از طرف مدرسه برگزار شد در جمع مردم خواندم ... دوست دارم این خاطره را بازگو کنم ، مجری آقای مهرداد را برای نقد کتاب دعوت می کند ، با ورود مهرداد به جایگاه دعوای مجری و منتقد داغ می شود ، دستم را بالا می برم و می گویم : آقا اجازه ! تا وقتی شما دعوا می کنید من خاطره ام را بگویم .... سالن می زند زیر خنده و دعوا تمام می شود ، من کتاب را تازه گرفته ام و از محتوای آن اطلاعی ندارم ولی منتقدین چنان با شور به نقد کتاب و بعضا به نفی کتاب می پردازند و می گویند شش بار کتاب را خواند ه اند که تعجب می کنم ، کتاب ظاهرا در باره جنگ است و بعضی ها آن را ضد جنگ می دانند و... البته تعجب من از دو چیز است هم از نقد داغ کتاب و هم از اینکه این مراسم اختتامیه داستانک است یا نقد کتاب ، بهر حال در پایان یادی هم از داستانک نویسها می شود و ... شب که در خانه کتاب را می خوانم تعجبم بیشتر می شود چون کتاب یک کتاب بسیار معمولی است که فقط به یک بار خواندش می ارزد وگر نه ، نه ضد جنگ است و هرچند سه داستان از چهار داستانش در باره جنگ است نه در باره جنگ ! و تعجب من بیشتر از بی ارتباطی موضوع با محتوی و انتخاب منتخبین است تا نقد منتقدین ... دوشنبه 20بهمن 93مشهد مقدس