دل به دریا می زنم با شوق دلداری که نیست 

بوسه باران می کنم در خاطرم یاری که نیست

می برم دسته گلی زیبا به رسم عاشقی

می کنم تقدیم معشوق سزاواری که نیست

چشم براه کودکی زیبا به زایشگاه عشق

می نشینم در کنار تخت بیماری که نیست

شور می گیرم و می خوانم به آواز حزین

با صدا و نغمه های نازک تاری که نیست

سالهاست بر دوش دارم این سر سنگین را

 می کشانم در خیالم سوی آن داری که نیست

روز روشن با چراغ در شهر می گردم ، حیف

در پی خود ! در پی انسان بیداری که نیست ...